Μειώσεις Μισθών και Ανταγωνιστικότητα

Η προώθηση της ανταγωνιστικότητας στη διεθνή αγορά αγαθών και υπηρεσιών, ιδιαίτερα στις δημοσιονομικά προβληματικές χώρες, αποτελεί στόχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα και μακροπρόθεσμη αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Εκ πρώτης όψεως, οι μαζικές οριζόντιες μειώσεις μισθών φαίνονται να προωθούν την ανταγωνιστικότητα, μέσω μείωσης του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, και να μειώνουν το δημοσιονομικό έλλειμμα, μέσω μείωσης δαπανών του Δημοσίου. Με μια δεύτερη ματιά, όμως, οι οριζόντιες μειώσεις μισθών έχουν προχωρήσει στην Ελλάδα πολύ περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν, προσφέροντας άλλοθι έναντι της Τρόικας για μεταρρυθμίσεις που ακόμη δεν εφαρμόστηκαν αλλά υποσκάπτοντας την ανταγωνιστικότητα και τη δυνατότητα μείωσης του χρέους μέσω βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης.

Διαβάστε περισσότερα

Δημοσίευση (με συντομεύσεις) στο Βήμα 6.1.13 και στη Frankfurter Allgemeine Zeitung 11.1.13.

Σχετικά με M_Haliassos

Goethe University Frankfurt

Δημοσιεύθηκε στην Οικονομική ανάπτυξη, Οικονομική έρευνα, Ευρώπη, Αγορά εργασίας, Μακροοικονομία, Παραγωγικότητα στον δημόσιο τομέα. Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.

Μία απάντηση στο Μειώσεις Μισθών και Ανταγωνιστικότητα

  1. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    «αξίζει να διερευνηθεί… υψηλής παραγωγικότητας.»
    Οι επιχειρήσεις υψηλής παραγωγικότητας (άρα μάλλον υψηλής τεχνολογίας), σίγουρα δεν σχετίζονται με τον μη εμπορεύσιμο κλάδο (κατασκευές, λιανικό-χονδρικό εμπόριο, υπηρεσίες που δεν εξάγονται κλπ). Κατ’ επέκταση δεν βασίζονται στην εσωτερική ζήτηση (που να δικαιολογεί κλείσιμο), ενώ εφόσον εξάγουν, δεν χρειάζεται να μεταναστεύσουν παρά μόνο για λόγους κόστους χρήματος. Ωστόσο, αυτό μπορεί να επιτευχθεί απλώς με την αλλαγή της εταιρικής έδρας, όπως έγινε στην περίπτωση της Κόκα-κόλα ή της ΦΑΓΕ, οι οποίες διατήρησαν το παραγωγικό τους τμήμα στην Ελλάδα.

    Αντιθέτως, οι επιχειρήσεις που μεταναστεύουν κυρίως στα Βαλκάνια σχετίζονται με δραστηριότητες χαμηλής εξειδίκευσης και τεχνολογίας, όπως η μεταποίηση προϊόντων ένδυσης και υπόδησης, αφού εκεί βρίσκουν πολύ πιο φτηνό εργατικό δυναμικό χωρίς εμπειρία και εξειδίκευση.

    «Οι μεγάλες οριζόντιες… διεθνοποιημένη αγορά εργασίας.»
    Οι καταρτισμένοι νέοι δεν φεύγουν εξαιτίας των χαμηλών μισθών, καθώς οι οριζόντιες μειώσεις αφορούν κυρίως τον δημόσιο τομέα. Στον ιδιωτικό, εφόσον ο μισθός είναι συνάρτηση της παραγωγικότητας, είναι λογικό ότι κάποιος θα πληρωθεί ανάλογα των προσόντων του, με την προϋπόθεση ότι τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες που παράγει θα εξάγονται. Άρα, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι ο πολύ μικρός αριθμός εξαγωγικών επιχειρήσεων, κάτι που αντανακλάται στην συμβολή των εξαγωγών στο ΑΕΠ. Οι μειώσεις των μισθών και η μείωση της κατανάλωσης, «καταστρέφει» τις επιχειρήσεις του μη εμπορεύσιμου κλάδου, ωθώντας τους επιχειρηματίες σε πιο εξωστρεφείς επιχειρηματικές επιλογές, πράγμα θεμιτό και αναγκαίο. Ωστόσο, χωρίς αυτό να έχει σχέση με το τι γίνεται στην Ελλάδα, η εταιρεία Price water house Coopers SA (PwC) στην έκθεσή της «Key Trends in Human Capital 2012», παρατηρεί ραγδαία πτώση στην παραγωγικότητα των ευρωπαϊκών εταιρειών, την οποία αποδίδει στην αύξηση των μισθών και άλλους παράγοντες.

    «Μήπως η μείωση… γιατί δεν ήρθαν ήδη;»
    Η Ελλάδα είχε προβλήματα προσέλκυσης ξένων επενδύσεων καθ’ όλη την διάρκεια του 2000, για την οποία δεν φταίει ούτε η φορολογία αλλά και ούτε (σε τόσο μεγάλο βαθμό) οι μισθοί. Ωστόσο, η μείωση των μισθών δεν σχετίζεται μόνο με την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, αλλά κυρίως με την μείωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου. Επίσης, με την μειωμένη κατανάλωση θα εξισορροπήσει και η αναλογία κατανάλωση-επένδυση, καθώς το 2009 το ΑΕΠ κατά 88% παρήχθη από κατανάλωση.

Αφήστε μια απάντηση